Komentarze: 0
Nie służyły jedynie jako alfabet, ale także w celach magicznych - świadczą o tym przekazy od Havamal, a dokładnie jej fragmentu zwanego "Pieśnią Odyna o runach", przez "Pieśń o Sygrdrifie", po "Sagę o Egilu".
Co do dokładnego ich znaczenia, pewności nie ma i zapewne nie będzie jej nigdy. Można domyślać się go, wyciągając wnioski z nazw run, każdą nazywano innym, posiadającym znaczenie słowem, na przykład feoh - bydło, uruz - tur, thurisaz - cierń, ansuz - usta, itd. Czytając i interpretując pieśni przypisane do każdego ze znaków (np. feoh - "pomoże w troskach, kłótniach i wszelkich chorobach", uruz - "ludzie potrzebują, gdy chcą jako uzdrowiciele działać", thurisaz - "przydatna, gdy zajdzie konieczność omamienia nieprzyjaciół", ansuz zaś sprawia, że "spadają z nóg kajdany i z rąk więzy", etc.), oraz po prostu wyciągając wnioski z pozycji danej runy w futharku, jak większość systemów mantycznych opartych na ułożonych w pewnej kolejności symbolach, i ten obrazuje drogę człowieka oraz jej ewentualnych związków z kultem poszczególnych Bogów - pierwszą ósemkę uważa się za poświęconą Freyowi, gdyż zaczyna się od runy feoh. Drugą Heimdallowi, gdyż zaczyna się od hagalaz. Trzecią zaś Tyrowi, gdyż rozpoczyna ją tiwaz.
Współczesne znaczenia run, takie jak promowane przez dzisiejszych okultystów, nie mają żadnego pokrycia ani historycznego, ani naukowego.
Aety
Runy podzielone zostały tradycyjnie na trzy Aety po osiem znaków.
Pierwszy aet bywa nazywany również aetem Freya lub Freyi, w zależności od upodobania autora. Nazwa wzięła się od rozpoczynającej go Runy - Fehu, wiązanej z tymi Bogami. Runy pierwszego Aetu: Fehu, Uruz, Thurisaz, Ansuz, Raido, Kenaz, Gebo, Wunjo.
Drugi Aet rozpoczyna Runa Hagalaz, w zależności od interpretacji jaką poszczególni autorzy nadają tej runie bywa on nazywany Aetem Hel lub Heimalla. Runy drugiego Aetu: Hagalaz, Naudhiz, Isa, Jera, Eihwaz, Pertho, Algiz, Sowelu.
Trzeci Aet jest określany jako Aet Tyra, ze względu na to iż ten właśnie Bóg jest wiązany z runą Tiwaz, rozpoczynającą ten Aet. W jego skład wchodzą: Berkana, Ehwaz, Mannaz, Laguz, Ingwaz, Dagaz, Othala.
GICZNA INTERPRETACJA RUN
Runa Wunjo w swym rycie symbolizuje harmoniczne współistnienie różnych mocy i energii, wzajemne ich uzupełnianie się i wspieranie. Wynn oznacza "radość". Jest to jeden ze znaków, które nie występowały w staronordyckim poemacie. Gotycka litera to uuine, co również wygląda na powiązane z wynn. Fonetycznie Wunjo byłą wymawiana jak litera w.
Runa Gebo jest manifestacją Boga, istniejącego w kosmicznej pustce Ginnungagap, przed powstaniem światów. Wielu w jednym, to co dane, to co dawane i to co otrzymywane w samej jedności. Porównanie to jest bardzo ryzykowne, gdyż narzuca się analogia do chrześcijańskiego ujęcia Boga, niemniej pamiętać należy iż były to różne religie.
Runa Gebo jest też wiązana z trzema darami Odyna: Świadomością, Boskim Oddechem i Formą. Runa ta kształtuje właśnie zależności między bogami a ludźmi i darami jakie ludzie mogą dać bogom w zamian za ich łaski.
Innym, równie istotnym elementem tej runy jest zasada darów wzajemnych - wymiany ich zarówno między dwiema osobami jak i miedzy dwoma rzeczywistościami. W najprostszym aspekcie dotyka to podstawowej zasady fizycznej, iż akcja powoduje reakcje. Giefu oznacza "dar". Gotycką literą była dla tej runy geuua, co mogło być wariacją gotyckiego słowa giba, również oznaczającego "dar." Fonetycznie Giefu's było wymawiane jako g w sagach. W staroangielskim g było wymawiane na wiele różnych sposobów, często w zależności od jego pozycji w słowie.
Runa Kenaz jest runa również związaną z ogniem ale tym razem ogień ten jest kontrolowany przez człowieka. Zawiera w sobie zarówno ogień pochodni jak i ogień ofiarny - w tym również ogień pogrzebowy, ogień transformacji i zmiany. Użyte w staroangielskim poemacie słowo cén oznacza pochodnię. Mimo iż nigdzie więcej w staroangielskich źródłach nie występuje to słowo, sam kształt runy występuje dość często jako właśnie skrót dla słowa "pochodnia, płomień".
Ważnym wydaje się zwrócenie uwagi na to iż kształt runy jest inny w Futharku Anglo-Saskim i inny w Futharku Starszym (efekt ewolucji kształtu, zaznaczony również poniżej). Cén jest łączony ze starogermańskim wyrazem chien, który również oznacza pochodnię. Zarówno staroislandzki jak i staronordycki poemat niestety nadają runie inną nazwę - kaun, co oznacza... wrzód. Gotycka litera związana z runą to chozma. Ze względu na różnorodność nazw nadawanych runie, jest niemal niemożliwym jasne określenie jaka nazwa była oryginalna.
Jeśli już pokusimy się o pewne ryzyko, najbezpieczniejszym wydaje się iż będzie cén, "torch". W staroangielskim kształt runy ewoluował począwszy od formy przypominającej małe c, aż do kształtu zbliżonego do "k" z odjętą górną "belką". Oryginalnie była ta runa wymawiana jako k w języku germańskim, aczkolwiek w staroangielskim mogła być również używana do dźwięku łączonego z "ch". W młodszym Futharku miała znaczenie zarówno dźwięku "k" jak i "g".
Runa Raido jest manifestacją rytmu i kosmicznej równowagi, wyznaczanej cyklicznym ruchem wschodów i zachodów słońca oraz zmianami pór roku. Staroangielskie słowo rád oznacza "jazdę, podróż". Zarówno staroislandzkie reidh jak i stronorweskie raeidh oznacza dokładnie to samo. Wszystkie trzy pochodzą z pragermańskiego raidho. Dźwiękiem łączonym z raidho była litera r.
Runa Ansuz jest Runą ludzkości, obrazuje dwa z trzech z darów jaki otrzymali od bogów praludzie - duchowość i twórczą inspirację. jest też uznawana za Runę Odyna i w samej jej nazwie już istnieje formuła "Boga". Jest również uznawana za runę związaną z komunikacją. W kształcie tej runy niektórzy upatrują postać człowieka w płaszczu targanym wiatrem - wędrowca - właśnie na kształt Odyna.
Nazwa runy ós była przedmiotem dyskusji przez lata. Staroislandzki poemat używa nazwy áss, "bóg, jeden z Aesirów" a jego wersety odnoszą się do Odyna. Staronorweski poemat daje runie nazwę óss, "ujście rzeki". Gotycka litera jej odpowiadająca to aza, co prawdopodobnie pochodzi od Gotyckiego ansus, "bóg". Warto zwrócić uwagę iż poemat jest Staroangielski a więc źródłowo w zasadzie odnoszący się do Futhorcu Anglo-Saskiego a nie Futharku Starszego a mimo to nadal mowa w nim jest o Bogu a nie o rzece. Dźwiękiem odpowiadającym tej runie było a, jak w Germańskiej wymowie słowa Bach.
Runa Thurisaz. W wielu publikacjach można znaleźć informację iż runa Thurisaz może być łączona z Thorem. Jeśli tak jest, to faktycznie chyba tylko w jej "odwróceniu", przy technikach mancyjnych.
Staroangielski poemat nadaje tej runie nazwę thorn i oznaczające cierń, jednakże zarówno w staronorweskim jak i staroislandzkim poemacie występuje nazwa thurs, słowo odnoszące się do gigantów w Germańskiej mitologii. Gotycka nazwa tej litery to thyth, co jednocześnie oznacza "dobry" - stąd niektórzy widzą być może w runie Thurisaz nie tylko aspekt gigantów, lecz również Thora związanego z walką z nimi w obronie ludzi i Bogów.
Można się pokusić o wiarę iż oryginalnie określeniem tej runy było pragermańskie słowo thurisaz, oznaczające giganta, istotę nieprzyjazną ludziom. Dźwiękiem, za który odpowiadała runa Thurisaz wśród Germańskich ludów było th, podobne jak w wyrazie "thin".
Runa Uruz w swym rycie symbolizować może prakrowę Audhumlę. Audhumla powstała gdy pierwiastek ognia spotkał się z pierwiastkiem lodu, z dokładniej tej samej piany, co Ymir - lodowy olbrzym, jest więc symbolem i manifestacją podobnie jak Ymir, życia i jego różnych form, powstającego na styku materii symbolizowanej przez lód i energii symbolizowanej przez ogień. W staroangielskim "úr" oznacza tura.
Staronorweski poemat związany z runami zastępuje to określenie słowem oznaczającym mżawkę. Oryginalną nazwą tej runy była pragermańska "uruz", oznaczająca również tura i przekazana w staroangielskim poemacie. Tury praktycznie wyginęły w czasach, gdy był pisany staronordycki poemat a na Islandii nigdy nie były stworzeniem występującym naturalnie, tak więc zostały prawdopodobnie zastąpione w poemacie najbliższym, jak chodzi o znaczenie dla runy określeniem, oddającym jej charakter. Dźwiękiem wiązanym z Uruz było u.
Runa Fehu poza najczęściej spotykanym znaczeniem, jest symbolem archetypowej energii ognia, pochodzącego z Muspellheimu. Ten sam ogień był jednym z pierwiastków tworzących Midgard - świat ludzi, i będzie w dniu Ragnaroku pierwiastkiem niszczącym go. Oczywiście wspomnieć należy iż runa ta odpowiada również za wszelki wzrost i rozwój oraz dobrobyt materialny... ale warunkiem tego jest jego krążenie - tak jak ogień jest w wiecznym ruchu, tak i runa Fehu wymaga aby jego dary krążyły.
Nazwa runy Feoh, jest niemal niezmienna. W staronordyckim "fé" jest przypisywane temu znakowi. Gotycka litera o nazwie "fe" może pochodzić od nazwy Runy "faihu" w tym języku. Wszystkie te nazwy mają w swym znaczeniu "bydło, pieniądze, majątek ruchomy". Pochodzą też z pragermańskiego słowa "fehu". Fonetycznie Fehu mało się zmieniało w językach Germańskich. Zawsze reprezentowało dźwięk "F". W staronordyckim jednakże mogło reprezentować również dźwięk "v".
Runa Sowelu. Runa ta symbolizuje idee Słońca, magicznej i działającej, ukierunkowanej woli i energii. Warto nadmienić iż w mitologii Germańskiej Słońce było pierwiastkiem żeńskim, zarówno jako zjawisko, jak i jako idea. Słońce symbolizowało tu najprawdopodobniej bezpieczeństwo, światło i ciepło, ale idąc głębiej również zwycięstwo nad przeciwnymi człowiekowi siłami natury. Staroangielskie słowo "sigel" oznacza słońce. Podobnie wygląda określenie tej Runy w młodszym Futharku. Fonetycznie odpowiada ta Runa za zgłoskę "s".
Runa Algiz symbolizuje zazwyczaj ochronę ale jest to ochrona aktywna, "odbijająca" i agresywna. Znak ten był często umieszczany na włóczniach, dla obrony i dla zwycięstwa. Niekiedy Runa Algiz jest tłumaczona również jako łabędź, co wiąże ją z Valkiriami ubranymi w płaszcze z łabędzich piór, jako duchami służącymi do komunikacji miedzy Odynem, a jego wybranymi bohaterami, oraz dającymi moc i ochronę. Staroangielskie określenie tej runy - "elk-sedge" - jest czasem również używane jako poetycka nazwa miecza. Mitologicznie Runa Algiz wiązana jest również z tęczowym mostem - Bifrostem, łączącym Midgard - świat ludzi z Asgardem - światem Bogów.
Bifrost jest zbudowany z trzech żywiołów - ognia, powietrza i wody i to one właśnie tworzą wzajemnie się przenikając jego kolory - czerwony, niebieski i zielony. Ludzie widzą Bifrost jako tęczę, łączącą niebiosa z ziemią. Po części tłumaczy to kształt Runy Algiz - zbliżony do "łapki kruka", jedność stworzona z trzech materiałów. Zastanowić może natomiast porównanie tego zjawiska z fizyczną stroną powstawania tęczy. Pamiętać i nadmienić należy również iż Bifrost jest strzeżony przez Heimdalla Symbolicznie można na Runę Algiz spojrzeć również jako na runę pokazującą związki między korzeniami a gałęziami, w ujęciu Bifrostu, symbolizuje to zależności miedzy ludźmi a bogami. Nazwa tej runy, również budziła wątpliwości. Staroangielski poemat daje jej nazwę eolhx.
Słowo to wygląda na pochodzące od staroangielskiego eolh, "łoś". Niektórzy łączą to z pragermańskim słowem alhiz, twierdząc iż może być oryginalną nazwą tej Runy. Inni badacze, wywodzą jej nazwę od słowa eolhx, które może pochodzić również od pragermańskiego wyrazu algiz, oznaczającego "ochronę, obronę", i kojarzą to ze staroangielskim słowem ealh "świątynia, sanktuarium" oraz ealgian "bronić, ochraniać". Fonetycznie runa ta mogła być czymś pomiędzy "z" i "r" - dźwiękiem występującym w pragermańskich niefleksyjnych zakończeniach. Fonetyczne i niefleksyjne końcówki zaginęły w staroangielskim, zaczęto więc używać jej jako łacińskiego "x". Występowała na końcach wyrazów jako końcówka nadająca wyrazowi rodzaj męski np. HeimdallR ("R" jest znakiem Algiz).
Runa Pertho podobnie jak Runa Nauthiz jest często utożsamiana z przeznaczeniem (fatum), jednak w swym układzie ma raczej symbolizować prawa "wyższej konieczności" - nie jest to nic nieuniknionego, można to ominąć ale życie w/g zasad wymaga aby dopełnić owego "przeznaczenia", które jest skutkiem wcześniejszych wyborów i ustaleń, często niezależnych od nas, lecz związanych z porządkiem rzeczy. Nazwa peordh jest "rodzajem tajemnicy". Znak ten nie występuje w młodszym Futharku, tak więc ani staroislandzki ani staronorweski poemat nam niestety nie pomoże.
Gotycka litera nazywana była pertra, co sugeruje powiązanie z peordh. Peordh pochodzi najprawdopodobniej od pragermańskiego wyrazu perth, który ma prawdopodobnie obce pochodzenie (być może celtyckie) jako iż początkowe "p" było bardzo rzadkie. Jak już wyżej zostało wspomniane, runa ta odpowiadała za zgłoskę "p".
Runa Eihwaz jest pionową osią świata, symbolizuje główny pień Yggdrasila. Yggdrasil może być tłumaczony jako "pień Cisu" ale również jako rumak Odyna, w mitologii Nordyckiej to właśnie drzewo, na którego gałęziach umieszczone są wszystkie światy.
Runa Eihwaz jest związana z mocą łączącą ludzi z ich pradawnymi religiami i wierzeniami, z najbardziej naturalnymi mocami, tymi ze świata górnego jak i tymi ze świata podziemnego. Staroangielskie słowo éoh oznacza "cis". Runa ta nie występuje w młodszym Futharku. Gotycka litera odpowiadająca tej Runie była nazywana uuaer. Nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa eihwaz.
Fonetyczne brzmienie było bardzo długo roztrząsane. Elliot stwierdził iż prawdopodobnie było to coś pomiędzy e oraz i, jednakże w niektórych inskrypcjach runa ta reprezentuje długie lub krótkie "i". W staroangielskim była ona używana dla wielu dźwięków, które nie miały przełożenia na inne symbole runiczne, takich jak "yogh" (tu występowała jako "g").
Runa Jera jest związana bardzo blisko z runą Raido i runą Sowelu, o ile Raido odpowiada za rytm zmian, Jera jest związana z ich cyklicznością - pojawianiem się i odchodzeniem a następnie powrotem, Sowelu jest archetypem słońca, którego te zmiany dotyczą. Staroangielskie słowo "géar" oznaczało po prostu rok. Jest to bliskoznaczne do staronordyckiego znaczenia wyrazu "ár", który jednak znaczył nie tylko "rok", lecz również "obfity rok", lub "dobre zbiory".
Oba te wyrazy pochodzą od pragermańskiego jera, które oznaczało oryginalnie właśnie "plony, czas zbiorów". Jest to zgodne ze wszystkimi poematami runicznymi, nawiązującymi dla tej Runu właśnie do obfitych plonów. Fonetycznie Runa odpowiadała za zgłoskę "j" jak w niemieckim wyrazie "ja". Staronordycki język stracił wymowę pierwszej głoski z tego wyrazu, i Runa ta zaczęła reprezentować w pewnym momencie dźwięk "á".
Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie. W staroangielskim "ís" oznacza "lód".
Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa". Fonetycznie jest to zgłoska "i", wymawiana na kształt angielskiego długiego "e", jak w wyrazie "see", aczkolwiek w młodszym Futharku mogła pełnić zarówno rolę zgłoski "e" jak i "j" (jak w niemieckim wyrazie "ja").
Runa Naudhiz jest runą określaną jako potrzeba w technikach mancyjnych, ale zawiera w sobie również wolę - wolę realizacji. Symbol dwóch patyków, do rozniecania ognia, jaki jest jej przypisywany bardzo dobrze oddaje jej charakterystykę... charakterystykę woli i narzędzi do realizacji tej woli.
Runa ta łączona jest z trzecią Norną - Skuld, ze względu na to iż stwarzać może właśnie to co będzie. Staroangielski wyraz nie oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, nieszczęście". Skandynawska nazwa Runy (pochodząca ze staroislandzkiego i staronorweskiego poematu), naudhR, oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, niedolę." Oba słowa pochodzą od pragermańskiego nauthiz. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "n".
Runa Hagalaz symbolizuje "kosmiczne jajo", wypełnione mocą magii i wzorcem kosmosu. To jajo jest też symbolem tronu Ymira. Hagalaz jako dziewiąta runa ma specjalne znaczenie dla całości mitologii, włącznie z możliwością stworzenia z jego "krystalicznego kształtu" (sześciopromienna gwiazda, zamknięta w sześciokącie, zamkniętym w kole) wszystkich Run Futharku Starszego. Hagalaz jest często łączona z pierwszą z Norn - Urd.
Jest to praprzyczyna stanu obecnego. Jako taka, runa ta jest również traktowana przez niektóre źródła jako niosąca nam informację o czymś co w kulturze wschodu jest zwane obciążeniem karmicznym - nie bez znaczenia jest tu więc również wiązanie jej z boginią Hel.
Runa Othala jest symboliczną runą dla społeczności typu klanowego. Symbolizuje jej więź z przodkami i ich czynami oraz następcami i tym co po sobie pozostawimy. To wiecznie zaplatający się magiczny węzeł i jednocześnie monogram Odyna. Ethel w staronagielskim oznaczało ziemię, własność przodków. Niestety i ta runa nie występuje w Futharku Młodszym, tak więc skazani jesteśmy na porównanie jej z gotycką literą utal, która może potwierdzać iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa Othila, oznaczającego również ziemię i własność przodków. Według niektórych źródeł runa ta symbolizowała Swastykę.
Runa Dagaz symbolizuje energie dnia i nocy połączoną w jedno o zmierzchu i świcie. Jest ilustracją pozornego paradoksu biegunowości i polaryzacji, która musi się w pewnym momencie spotykać aby zmienić biegun. Symbolizuje ów punkt łączący wszelkie polaryzacje i biegunowości, występujące w naturze, włącznie z życiem i śmiercią. Staroangielskie słowo daeg oznaczało dzień. Mimo iż runa ta nie występuje w Futharku Młodszym, nie mamy więc porównania z pozostałymi poematami, gotycka litera daaz potwierdza iż nazwa runy może pochodzić od starogermańskiego słowa dagaz. Fonetycznie runa ta odpowiada za zgłoskę d lub "dh".
Runa Ingwaz jest wiązana z nazwą Boga (Ing), który wraz z pramatką funkcjonował w mitologii Nordyckiej jako Bóg ziemi. Jego funkcję i rolę przejął w pewnym sensie Frey - jeden z Vanirów. Ingwaz symbolizuje poświęcenie się dla nowego życia, rodzącej się idei. Widać to choćby w konieczności oddania przez Freya swego miecza aby w zamian otrzymać swą żonę - Gerdhr - poświęcenie, które w późniejszym okresie miało kosztować go życie. Niektórzy widzą w tej runie symbol kiełkującego ziarna, inni przyrównują ją ze względu na kształt do ideogramu szamańskiego bębenka.
Jest to runa stawania się - ale stawania się ze źródeł, z pierwotnej energii i materii. Runa Ingwaz jest kojarzona ze wschodnią stroną świata, gdzie leży kraina mroku i Ettinów (Gigantów) - Jotunheim, i nic dziwnego, wszak ziarno aby wydać plon musi spędzić trochę czasu w ciszy, samotności i mroku ziemi.
Gotycka litera nawiązująca do tej runy to enguz, potwierdzająca iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa ingwaz. Mimo iż Frey był jednym z ważniejszych Bogów w Nordyckiej mitologii, runa ta nie występuje w Futharku Młodszym. Fonetycznie odpowiada ona dźwiękowi "ng" jak w słowie "sing".
Runa Laguz symbolizuje prawo życia. Wody Laguz wypływają z Nilfheimu, jako efekt roztopionego lodu i poprzez spotkanie się z ogniem Muspelheimu tworzą życie wszelakie, płynąc przez wszystkie światy Yggdrasila. Z wody się życie zaczyna i w wodzie się kończy, jako iż te same wody służą jako droga transportu dla duchów do świata zmarłych. Staroangielskie lagu oraz staronordyckie logr z Futharku Młodszego oznacza wodę.
Pokrewna im jest gotycka litera laaz. Niektórzy próbują wywodzić jej nazwę od pragermańskiego słowa Laukaz oznaczającego pora, niemniej zważywszy na treść poematów można przyjąć iż jest to w tym przypadku raczej mylny trop. Fonetycznie laguz odpowiada zgłosce "l".
Runa Mannuz. W dziale "Runy i Bogowie" runa Mannaz została omówiona jako runa związana z człowiekiem i Heimdallem. Dodać do tego można jedynie to iż jej funkcjonowanie i wiele kultów opartych na tej Runie, pozwala przypuszczać iż ludy Germańskie widziały w jej symbolice również swoje "od-boskie" pochodzenie. Była również używana dla zaznaczenia "braterstwa krwi". Staroangielskie Mann oraz staronordyckie mathr oznaczało człowieka. Fonetycznie Mannaz było zapisem "m".
Runa Ehwaz. Nie na darmo runa ta nosi nazwę "konia" - ma bowiem w swym znaczeniu zarówno aspekt mądrości wiązanej z tym zwierzęciem, jak i zaufania oraz pomocy. Pamiętać należy iż koń w tamtych czasach był zwierzęciem towarzyszącym człowiekowi w niemal nieodłączny sposób - częstokroć zależała od niego możliwość przeżycia. Staroangielskie słowo Eh oznaczało konia, runa ta nie występuje w Młodszym Futharku, niemniej gotycka litera eyz może odnosić się do pragermańskiego słowa ehwaz - również oznaczającego konia. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "e".
Runa Berkanan zawiera w sobie symbolikę "wielkiej matki" ale nie tylko dającej swoje potomstwo, lecz również żądającej. W Symbolice Berkana odnajdujemy bowiem cały cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia - rytuał naszej drogi - drogi każdego człowieka. Jest to runa rozwoju.
Zarówno staroangielskie Beorc jak i staronorweskie bjarkan oznacza brzozę. Nazwa Gotyckiej litery - bercna, wygląda na powiązaną z oboma powyższymi. Wszystkie trzy zaś wywodzą się z pragermańskiego birch - również oznaczającego brzozę. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski b, aczkolwiek w Skandynawskim była używana również jako "szeleszczące" v (jako "szeleszczące" możemy uznać zgłoski "f", "s" i "z").
Runa Tiwaz jest ściśle związana z Tyrem - Bogiem sprawiedliwości i wojny. Pamiętać należy iż w mentalności ludów Germańskich i Nordyckich wojna i walka była czymś naturalnym, niejako elementem składowym życia. Tiwaz jest również utożsamiana z "kolumną świata" - Irminsul. Zawiera w sobie symbolikę Tyra - samo poświęcenia dla dobra wspólnoty/grupy i w imię obowiązujących praw i ustaleń.
Tir w staroangielskim znaczy tyle co chwała, sława. Prawdopodobnie ze względu na wpływy chrześcijańskie w poemacie zastąpiono tym słowem oryginalne imię Boga - Tiw. Innym powodem mogą być językowe wpływy ze Skandynawii. Fonetycznie Tiwaz odpowiada za literę "t" aczkolwiek w młodszym futharku mogła odpowiadać również literze "d".
Runa Wyrd jest odwrotnością runy Algiz. Symbolizuje nieprzychylny los, niepowodzenie. Może być interpretowana jako mrok, ciemność a nawet śmierć. Decydowanie, fatum, los, transformacja, przejście, portal, runa trzech Norn, runa Odyna, pusta runa.
Runy przez starożytnych używane były jako amulety np. wyryte na łodziach bojowych czy mieczach i tarczach podczas wojny, co miało zapewniać moc i ochronę a także bezpieczny powrót do domu.
Wraz z walecznymi Wikingami runy docierały do wielu krajów europejskich - m.in. w Polsce odkryto kamienie na których powierzchni wyryto przekazy runiczne. Prawdopodobnie o runach jest też mowa we fragmencie opisu świątyni Swarożyca w Radogoszczy.
"Wewnątrz ... stoją bogowie ludzką zdobieni ręką, odziani straszliwie w hełmy, pancerze z wyrytymi poszczególnymi imionami. Pierwszy pośród nich nazywał się Swarożyc i ponad innymi przez wszystkich pogan jest szanowany i czczony. Znajdują się tamże ich znaki (chorągwie), których nigdzie stąd nie zabierają, chyba że są potrzebne na wyprawę wojenną i wtedy niosą je piesi."
Źródło: intenet (wybaczcie, nie pamiętam gdzie to trafiłem)